Deze morgen, toen ik mijn zoon afzette aan school, zag ik iets geks. Niet zo geks als: ‘Wauw: eenhoorns in een bos vol met dwergen’, maar eerder een gek gevoel van:’Hey, dit ken ik.’
Ik reed voorbij een markt en ik zag daar een tiener in de armen van een andere tiener springen. (ik denk dat het twee vriendinnen waren, maar het gevoel was zo vertederend dat dat eigenlijk niet van belang is) .
Terwijl ik doorreed, vroeg ik me af, waarom dit beeld me zo pakkend bijbleef. Voor iemand als ik, die niet zo graag kust, noch knuffelt, heeft deze corona-periode niet zoveel eenzaamheid bij me achtergelaten als warmbloedigere personen.
Ik ken genoeg mensen die nagenoeg stapelgek worden van thuis te zitten, zelfs maar naar kantoor snellen om toch wat contact te hebben.
Zelf heb ik hier geen hinder van, integendeel. Ik werk heel graag van thuis en de uren in die ik anders in de file verlies, kan ik nu goedmaken met quality time met het gezin.
Eerlijk toegegeven, ik mis mijn vrienden, familie en collega’s wel. Maar voor mij is dit overkomelijk.
Maar goed, die knuffel voerde me terug naar andere tijden. Naar de onschuld van jongeren, naar de appreciatie van en naar vrienden. Het gezellig samen zijn, uit 1 kom chips eten, stiekem eens proeven van andermans drankje. De warmte, gezelligheid, het lachen met vrienden en familie.
Ja, zelfs ik mis het ook wel. Misschien ben ik toch niet zo koudbloedig als ik dacht.
sanjurosworld.com 