Koorts

Het is weer zover, we hebben een ziek kind.

Ouders kunnen er van meepraten: dit betekent niet alleen constant zorgen (gaat ie dood?), maar ook slapeloze nachten met temperatuur meten, fris washandje, pijnstillers, nog eens meten, nog eens voelen. Daartussen onderbroken nachtmerries waarin je het ergste bedenkt. Ok, goed, niet iedere ouder heeft die nachtmerries, maar toch, je bent na een paar dagen stikop. (nog niet te verstaan dat je zelf die griep hebt overgekregen).

Toen onze zoon heel klein was, sukkelde hij elke maand wel met een oorontsteking. Daarbij gepaard, heel veel pijn, constante koorts naar 39 en hoger. Bij elk tandje had hij het zitten, bij elke griep kwam er een oorontsteking bij. Na een jaar was ik stikop maar hield vol. Een paar keer ziekenhuis omdat ik de koorts toch niet naar beneden kreeg, slapeloze nachten. Het leek eindeloos. Rond zijn 5de was ie erdoor, geen pijn, bijna geen ziekte, het was genoeg geweest. Ons mannetje had het overleefd (ik amper).

Maar een paar dagen geleden begon het terug en gisteren was ie zo plat als iets. Er ligt nu een pannenkoek in de zetel, die er, tussen zijn verhogingen, toch nog in slaagt om te zagen of ie mag spelen op zijn playstation.

Straks naar de dokter en dan weten we of mijn fantasie weer op hol is geslagen.