Captain Von Trapp, ook bekend als Christopher Plummer is niet meer.
Menig jongeren (van mijn leeftijd, oh dat klinkt ‘oud’) zijn opgegroeid met deze film. In onze familie betekende dit de verplichte kerstfilm of nieuwjaarsfilm. Elk jaar keken we hem minstens één keer. De liedjes kenden we vanbuiten en zingen we nu zelfs nog mee.
We zagen hoe een koude, afstandelijke familie warm werd gemaakt door Maria, haar liedjes en liefde. Hoe de Kapitein langzaam ontdooide voor zijn kinderen en voor haar. We vonden het geweldig dat de kinderen een nieuwe moeder kregen en hoe ze allemaal moesten vluchten over de mooie bergen van Zwitserland.
Pas jaren later besefte ik het echte verhaal. De moed, de wanhoop, vluchten uit je vaderland. Tranen heb ik gelaten, elke keer weer. Bij de scene waar Kapitein von trapp ‘Edelweiss’ zong, stokte en werd geholpen door Maria en de Oostenrijkers. De scène waar de hele familie wegvlucht, alles achterlaat, maar elkaar toch helpt.
Het is en blijft een mooie film, een erg verhaal, een ongelofelijke waarheid. Waar nu nog, elke dag, mensen mee te kampen hebben. Ontvlucht uit hun eigen land, op naar een nieuwe wereld waar het beter zou zijn.
En toch, als ik op het nieuws kijk, is het niet zoveel beter voor hen. Vaak komen ze in armoede terecht, in koude. Kunnen we dan niet een klein beetje bijdragen aan deze vluchtelingen? Aan andere families Von Trapp?
Ondertussen kijk ik voor de x-duizendste keer naar de dvd en hoop op een betere wereld.
sanjurosworld.com 