Valentijn. De dag van de liefde.
Zelf ben ik superromantisch. Ik geloof in de eeuwige liefde.
Ik smelt bij romantische scenes à la Gere met zijn roos, Mister Darcy (de originele!!) Jack and Rose, An officer and a gentleman. Ik kan er zelf heus niets aan doen, het zit in me.
Vroeger was het altijd hard werken bij Valentijn in de bloemenwinkel van mijn ouders. Jongens en mannen die bloemen kochten voor hun vriendinnetje of vrou. Later, toen ik zelf een partner en kind had, kwamen die ook in onze bloemenwinkel een roosje kopen voor de mama. (Dan komt dat kleine ukje naar je toe met een roos, daar smelt je helemaal van.)
Mijn partner is eigenlijk compleet het tegenovergestelde van mij. Waar ik superromantisch ben, is hij verdoken romantisch. Zo verdoken dat je al een vergrootglas moet nemen om het te kunnen ontdekken. (En dan nog zie je een petieterig ietsje, maar goed.)
Dus na jaren ruzie op Valentijn, besloot ik het over een andere boeg te gooien. Ik had hem gevraagd wat ie wou en zijn cadeautje al op voorhand gegeven. (HINT).
Gisteren had ik dan met de zoon een tekening gemaakt van onze handen en hem laten versieren door de zoon. Zelf hartjes zitten knippen als gek, om ’s avonds, als iedereen sliep, de kamer wat romantisch te versieren.
De jongens werden wakker en vonden het allemaal leuk en mooi. Chocolade voor de zoon, tekening voor de papa.
Geduldig wachtend…niets.
’s Middags nog een boeketje met tulpen gekregen van m’n papa. Van de partner en zoon: niets.
Nou ja, uiteindelijk heb ik het huis toch ook versierd voor ons drie en maken we er zo een geweldige valentijn van. Niet?
Veel liefs.
sanjurosworld.com 