Nou moet ik toch maar even mijn excuses aanbieden aan mijn partner en zoon.
Waar ik gisteren triest en dramatisch deed over het ontbreken van het romantiek-gen, moet ik eerlijk bekennen dat het toch aanwezig is bij hen, weliswaar diep verborgen.
Gisterenavond deden die jongens stiekem hun schoenen en jas aan, steelse blikken naar elkaar en vooral pretoogjes. Ik vroeg waar ze naartoe gingen, maar kreeg geen antwoord. Ik heb al geleerd om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen en af te wachten. (Dat was een moeilijk en zwaar proces! )
Een paar minuutjes later krijg ik telefoon met de vraag of ik naar het balkon wilde gaan.
En ja, daar stonden die lieve jongens van me, met vuurwerksterretjes te zwaaien en een hartje van vuur te maken, speciaal voor mij.
Woes dat ik ben, helemaal gesmolten en overdonderd. En toen ze binnenkwamen, heb ik ze toch allebei een dikke knuffel gegeven.
Mijn romantische hartje is weer blij voor een jaar.
sanjurosworld.com 