Zoals ik al eerder vermeldde, heeft mijn zoon soms zulke boze buien.
Hij kan ineens omslaan van het stralendste zonnetje naar het donkerste zwarte gat. (Blijkbaar zou hij dat van mij hebben!?)
Gisteren was het weer eens zover. We gingen naar oma en opa soep brengen. Gezien wij het grote geluk hebben dat oma en opa twee straten verder wonen, kunnen we hier lekker tevoet naartoe. Zoon blij. Maar toen kwam de vraag: ‘Hoelang gaan we daar blijven?’.
Nuja, je kan moeilijk de soep vanop een afstandje binnengooien. (Om nog maar van te zwijgen over de smurrie, komt een kom soep toch echt hard aan. Volgens mij)
Toen we zeiden dat we toch maar eventjes(!) langsgingen en iets drinken, sloeg het onweer toe. Jas was weer te moeilijk, trappen ongelofelijke moeite. En daarna heeft ie gewoon 500 meter voor ons uit gelopen op een tempo dat je alleen ziet als hij boos is.
Aangekomen bij oma en opa heeft ie nog een tijdje in de gang gezeten, zitten mokken en boos zijn, (ja, dat heeft ie ook van mij) totdat opa naar hem toe ging. Bij de grootouders is het natuurlijk altijd fijner omdat ze niet zo streng moeten zijn als bij hun eigen kinderen. En wij zien dan ook met heel veel ongeloof aan hoe die strenge ouders veranderen in wattenbolletjes met een laagje suiker als het om de kleinkinderen gaat. (Wij moesten het vroeger eens proberen!)
Nou ja, eind goed , al goed. Zoon terug lief en blij, wij ook!
En de grootouders? Die zijn in de wolken, want die slagen erin hun kleinzoon in een beter humeur te brengen.
sanjurosworld.com 