Sinds maart 2020 zijn we met zijn allen meer thuis. Alles gebeurt via de computer: thuiswerken, de zoon zijn hobbies. Tijdens de lockdowns zelfs tot in het extreme. En dat is niet altijd even gemakkelijk.
Wonend in een klein appartementje, is onze woonkamer sinds maart omgevormd tot werkkamer/woonkamer/eetkamer/gameroom. De eettafel is tegen de muur geschoven en dient nu als bureau. (Dit noemen ze nu ‘multifunctioneel’. Een tiny house is zelfs geen uitdaging meer voor ons nu.)
Doordat onze meetings soms door elkaar lopen moeten we natuurlijk rekening houden wie wat en wanneer iets kan zeggen. Meestal valt het wel goed te timen, zonder al te veel problemen.
De zoon heeft ook wel door dat ie zijn mond moet houden en zeker niet mag vloeken. Maar soms, tijdens een potje Fortnite, komt er dan toch een vloekwoord uit, (netjes in het Engels, volume 11) waar zelfs mijn oren rood van kleuren. (Goed, hij heeft het van geen vreemden…)
Op andere momenten vraag je, net voor een meeting, of hij honger heeft. ‘Nee mamaaaa, ik HEB geen honger!’ (Met bijhorende rollende ogen en klank, zoals het goede pre-puber betaamt.)
Je denkt dan: ‘alles is in orde!’
Oortjes in, camera aan. Om dan, net één minuut later, een oerkreet te horen (samen met de anderen in de vergadering) : ‘IK GA DOOD VAN DE HONGER.’ (Zoals reeds hierboven aangegeven, de drama komt van mij, geen ontkennen meer aan.)
Mensen aan de andere kant van de laptop zien me dan zeggen: ‘hou je mond’ (met volume op stil, maar nou ja iedereen weet, stiekem gniffelend, waar je door gaat ) of ze zien me gebaren maken waar konijntjes terug van in hun hol kruipen.
Overlaatst had ik een call. Normaal verontschuldig ik me op voorhand al voor het achtergrondgeluid, maar nu gaf ik het op en heb me gewoon, erbij neerleggend, verontschuldigd voor het aantal vloekwoorden die gingen langskomen. (Zoon was een potje Fortnite aan het spelen en blijkbaar win je meer als je vloekt!? ) En gelijk had ik.
Misschien toch maar eens die kelder in orde maken? (Dat is een grapje he, jongens.)