Lachen naar het vogeltje.

Het is weer zover, vandaag komt de schoolfotograaf bij de zoon.
In onze tijd, (jaja, ik ben al zo oud dat ik dit mag zeggen) was dit een heel spannende gebeurtenis.

Schoolfotograaf betekent: een uur geen les! Als kind is dit natuurlijk geweldig.
Ik herinner me de spanning maar al te goed. ‘S morgens je beste kleren aan en waarschuwingen van de ouders dat je deze zeker niet mocht vuilmaken (nadruk op elk woord). Nette schoenen (die ongelofelijk knelden) mochten niet gebruikt worden om te voetballen of andere sporten.
In de klas wachten tot ze jullie kwamen halen. (geroezemoes, stress, meisjes die ineens huilerig riepen dat hun haar niet goed zat, jongens die lachten met diezelfde meisjes, ruzie alom )
Rustig in de rij (niet dringen, niet duwen, netjes staan) naar het lokaal waar de schoolfotograaf zich had opgesteld. Als je dan eenmaal mocht plaatsnemen (heel lang wachten hoor, echt onnoemelijk lang), wist je ineens niet meer hoe je spieren van je mond werkten. Hoe gaat dat nou, lachen? Doodsbenauwd was ik. Na een paar keer (fotograaf al zuchtend, want hij had nog 100 kinderen te doen) dan toch gelukt. Dan mocht je terug in de andere rij gaan staan, wachten en wachten.
Daarna de klasfoto, meestal buiten in de tuin. De kleintjes mochten vanvoor (ik was natuurlijk gezegend met mijn kleine gestalte, ELK JAAR), meestal pijnlijk op de knietjes.

Vandaag de zoon naar school gestuurd met een wit hemd (‘hou het proper tot na de foto’), wax in het haar en dezelfde waarschuwingen van tigtal jaren geleden. (Volgens mij worden die waarschuwingen doorgegeven van ouder op kind naar kleinkind. Hele generaties lang.)

De zoon kijkt me verveeld aan (kap op het hoofd, daar gaat de wax), haalt zijn schouders op en slentert naar school.

Ben benieuwd voor de foto’s.