’t Zeetje.

Met zijn allen naar de zee. Sinds Corona is zowel de zee als ‘d’Ardennen’ een grote trekpleister geworden.

Wijzelf zijn niet zulke liefhebbers van de Belgische kust.
Vroeger, als kind, ging ik vaak naar de zee. Spelen in de duinen, de zoute geur van de zee, de overheerlijke boterhammetjes met confituur bestrooid met een knisperend laagje zand. Het ijsjeslikken, gocar-rijden. Ik vond het geweldig.

Met de zoon zijn we, welgeteld, één keer naar de Belgische kust gegaan. Hij was toen ongeveer 3 jaar en we hadden nog een ‘Flair’-bon te besteden. Op naar Knokke-Heist.
We zaten in een armzalig 3* hotel (eigenlijk had het de prijs van een 4* maar het kon amper door voor een schamele 2*), 1.5 kilometer van het strand. Elke dag met de volgeladen buggy een half uur stappen om dan uiteindelijk aan een strandbar te gaan zitten. (Heerlijk, die wijn om 11.00 ’s morgens. Ze noemen dat ‘pre-aperitieven’. )

Waar wij wel van kunnen genieten is de Nederlandse kust (en dan bij voorkeur in de winter.) Nou, wie gaat er nu in de winter naar de zee.
Wij! Heerlijk wandelen op een leeg strand, een frisse neus halen, bevroren van de kou. Elke keer weer dat extra paar kousen en broek vergeten voor de zoon, omdat hij te enthousiast in de zee loopt en doorweekt terugkomt.

Slenteren door schattige dorpjes in Nederland (hopend dat de zoon zijn kleren opdrogen voor hij begint te zagen), kaaswinkels tegenkomen (‘Nee mama, dat stinkt, je mag NIETS kopen’ ), theetjes en chocomelk drinken. (Jullie hebben zoveel heerlijke thee!)

De laatste keer dat we naar de zee gingen, was december 2019. We gingen naar Ameland. Echt een aanrader. De auto op de overzetboot (hopend op een betere afloop dan de Titanic), in het donker onze weg vinden naar het hotel. Aankomen op kerstavond en beseffen dat het personeel zelfs geen tijd had om ons van een hapje te voorzien. (Nochtans op voorhand gebeld en bevestigd dat we toch iets kleins konden eten, maar zelfs geen ‘kroketje’.) Dan maar de overschot van onze reis-boterhammetjes opeten. Geen erg, ‘we zijn op reis’, de vakantie kan beginnen.

Prachtige ochtendkleuren en veel natuur, daar in Ameland.

Als goede toeristen gingen we kijken naar de ‘Paardenreddingboot’. (‘Ga maar goed op tijd!’ waarschuwden ze ons.)
We stonden daar om 9.00 op het strand, eenzaam, ijskoud, compleet bevroren, onze boterhammetjes in het zielige dunne zonnestraaltje eten. Na een uur voelde ik mijn voeten niet meer. De zoon gaf teder zijn handschoenen omdat ik zo hard aan het trillen was van de kou. We hebben effectief de paarden de reddingboot zien trekken naar het strand, maar we hebben niet meer gewacht tot ze er uit kwamen.

Nederland heeft zulke schattige dorpjes waar je kan ronddwalen, op zoek naar avontuur. Heerlijk vis eten, naar het strand wandelen, vuurtorens kijken, kinderrestaurants. We vinden het geweldig.

Nederland, we houden van jullie land en strand.