Boeken zijn zoals mensen.

Ik las onlangs een blog van Leen Raats: De Echte reden waarom schrijvers moeten blijven lezen. Als ik nu terugkijk op mijn kinder-en jeugdtijd, begrijp ik haar.

Ik groeide op met een aantal boeken die een diepe indruk op me nalieten: Het Dolfijnenkind, Juniper, Het heksenkind, Het meisje dat de zon niet zag, De heksen, Matilda, Maar ik wil dansen. Al deze boeken en zoveel meer maakten dat ik andere werelden ontdekte, dingen bijleerde.

Deze boeken gaven me de vrijheid om te fantaseren, om zelf te creëeren. Ik leerde dat de wereld groter was dan ik ooit had kunnen denken. Nooit voelde ik me alleen. Ik reisde mee met personages, hun vrienden, hun nachtmerries. Ik las en herlas, en nogmaals. Ik was een vaste klant in onze stedelijke bibliotheek. Na de kinderafdeling mocht ik al vroeg naar de jeugdafdeling. Natuurlijk was ik heel trots, dat ik, als een van de weinigen, een boek met een rood of zelfs blauw bolletje mocht meenemen.

De meeste boeken die ik daar ontdekte, waren geweldig. Maar al snel werd de jeugdafdeling te klein voor me. Dus mocht ik (heel trots, maar met een argwanende blik van de bibliothecaresse) door naar de ‘volwassenenafdeling’, met een nieuw kaartje.

Daar leerde ik Stephen King kennen. Samen met Dean Koontz, Dan Simmons, Isaac Asimov en andere geweldige fantasy- en horrorschrijvers ontdekte ik een nieuwe wereld. Ik kreeg nachtmerries maar vond het tegelijkertijd heerlijk.

Mijn tante voedde mijn leesdrang met Engelstalige boeken: Thrillers, detectiveseries. Ik verslond ze allemaal.

In de loop der jaren heb ik al verschillende soorten boeken gelezen: fictie, non-fictie, enge verhalen, grappige personages, waargebeurde en schrijnende boeken, chicklits, poëzie.

Ik kan alleen maar vaststellen: boeken zijn zoals mensen, meestal heel verrassend en ze blijven je bij.