Zonnecrème.

Zonnecremetjes, spuitflesjes, grote flessen, kinderzonnecrème, rollertjes. In alle mogelijke mate en kleuren. Ze zijn pokkeduur en ze blijven maar een jaar geldig. En toch heb je ze nodig.

Vroeger geloofde ik niet in zonnecrème, door mijn getaande velletje verbrand ik immers amper. Maar sinds ik een zoon heb, smeren we bij elke zonnestraal. (“Anders krijg je kanker! “roep ik dan hysterisch. Neen, drama is mij onbekend.) Hierdoor komt het dat ik bussen oude zonnecreme bijhou van vorige jaren, omdat ik het zonde vind deze weg te gooien.

Gisteren stond er in de agenda van de zoon: “Vanwege de zon, zonnecréme meebrengen.” Ik zoeken in onze kastjes en ja hoor, twee volle flessen crème factor 50. (Je kan nooit voorzichtig genoeg zijn). “Goed”, denk ik: “smeren maar”. Blijkt dat dat goedje toch wel vervalt na enkele jaren. Nouja, moet ie maar lenen bij een vriendje vandaag.

Er is maar 1 uitzondering geweest, waarbij ik een halve bus heb weggegooid.
Een paar jaar geleden waren we in Duitsland, mooi lekker voorjaar en eigenlijk verbluffend warm. (Zelfs ik had het warm…moet je al denken!) Natuurlijk heb ik, als goede moeder, een grote tas met echt alles erin: Van zakdoekjes over haarrekjes, snoetendoekjes,stenen (de zoon was in zijn steenperiode.) een verloren fietssleutel (waar we al jaren achter zochten), tandenstokers, water, eten, nouja, te veel om op te noemen. Maar die zonnecrème stak er niet in. (Nee, want ik wist precies waar die lag: thuis, in het kastje van de zoon).

Dus ik op weg naar een apotheker voor zonnecrème. In gebroken Duits gevraagd: ‘Gegen die Sonne’ (met handgebaren, jawel) en een leuke bus gekregen. Wat ik niet wist, was dat die Duitse zonnecrème blijkbaar heel vloeibaar is. Er kwam een hele klodder uit en ik heb de zoon twee keer helemaal ingewreven en dan nog had ik genoeg over voor mezelf. Na een kwartier wrijven zat ie daar als een albino. De vrouw aan het tafeltje naast ons kreeg prompt een proestbui, verslikte zich in haar Rosé en kwam niet meer bij. (Volgens mij kende die dat product.)

Dat is echt de enige (halfvolle) bus die ik thuis dan toch in de vuilbak heb gekeild.