Langzamerhand begint het te dagen en de vrees bekruipt mij. (Zoals een dikke huisspin over mijn rug) Bedrijven roepen hun werknemers terug op de werkvloer, de files beginnen aan te sterken, het schooljaar is ook bezig.
Maar willen we wel terug naar het leven voor corona?
Voor sommigen onder ons is het een opluchting: eindelijk terug feesten, terug naar het kantoor, naar collega’s. Ook management is DOLenthousiast. Maar ze vergeten een deel van hun werknemers. Degenen die zonder dat verplichte sociale gedoe, al een druk leven hebben en eigenlijk genieten van de coronamaanden om eens te kunnen ADEMHALEN.
Voor Corona reed ik elke dag van thuis naar Brussel en terug; in spits. Eerst zoon afdroppen in school. (Ochtendstress: opstaan, kleren aan, ontbijten, aarrgh waar zijn je schoenen nou?- file in de stad – aargggh sukkel, waar is uw gaspedaal?- compleet over je toeren voor je de snelweg opreed- aaargghh nu al file?), om dan ’s avonds, na een werkdag op kantoor, stikop naar huis te rijden (aaargh stomme vrachtwagen, waarom kantelt ie nu? ), kind ophalen (jebentmehelemaalvergetenmama!!!!), eventueel boodschappen (waarom doet iedereen op hetzelfde moment boodschappen?), huiswerk maken (ikwilgeenhuiswerkmaaakeeen) eten maken, eten (iklustdaniiii), kind in bed (ikwilnietinbeeed) en dan uitgeput in de zetel gaan liggen. Zo zagen mijn dagen er voor Corona uit.
Is het dan een wonder dat ik me afvraag of ik echt wel terug naar dat leven wil? We hebben allemaal geld nodig en vast werk, anders kunnen we niet leven. En bedrijven houden ook geen rekening met de werknemers.
Werk zoeken dichter bij huis? Dat verdient te weinig, jammer genoeg.
Eigenlijk zou er een balans moeten zijn: mensen die op kantoor willen werken en mensen die het niet willen.
Want niet iedereen heeft het zo dringend nodig 🙂
sanjurosworld.com 