Gisteren was het zover, na zeer lange tijd. Terug naar kantoor.
In mijn vorige blog sprak ik al over mijn angst om terug te moeten gaan naar kantoor.
Meer en meer mensen roepen om het ‘back to normal’-leven. Terug naar kantoor, onder collega’s en vrienden. Ook de bedrijven beginnen een voor een hun werknemers terug te fluiten. Maar voor sommigen onder ons was deze Coronaperiode er een om over na te denken. Het haastige leven van een paar jaar geleden: kind uit bed sleuren, ontbijten, aankleden, op school droppen, door de files slalommen om op tijd aan te komen op kantoor, de verplichte praatjes en verplichte lunches samen, ’s avonds terug naar huis slalommen door de files, kind oppikken, eten maken, huiswerk samen maken, douche of bad in, verplichte verhaaltje en doodmoe in slaapvallen. Eerlijk? Dat mis ik niet.
Toch was het gisteren zover. Ik moest, na meer dan een jaar, mijn gezicht eens laten zien op kantoor. Pure stress voor mij. Kind gedropt, naar Brussel gereden, sociaal doen. Samen koffie drinken, samen lunchen, ’s avonds doodmoe naar huis. Ik weet wel dat het terug verplicht is en ik zal mij wel 1 à 2 keer naar Brussel slepen, maar echt plezier heb ik er niet aan.
Ik moet eerlijk zeggen, ook al was het eens leuk om de collega’s terug te zien, het was niet overtuigend genoeg om dit meer dan 2 keer per week te doen. En dat is niet omdat ze niet fijn zijn, zeker niet.
Maar de prikkels, de stress en het constante jagen is eigenlijk niet iets dat ik mis. Hopelijk kijken bedrijven ooit eens naar de efficiëntie van hun werknemers.
Maar dat blijft waarschijnlijk een droom.
sanjurosworld.com 