TIJD

Na meer dan twee jaar is het zover. De coronadreiging is voorbij en bedrijven roepen hun werknemers terug naar de vloer. Voor sommigen een verademing, voor anderen toch net iets minder.

Het langverwachte moment is daar: het bedrijf vraagt je om minstens drie dagen per week terug naar kantoor te komen. Voor mij is het, zoals je al kon lezen, een beetje beangstigend, zeker vermoeiend en eigenlijk wil ik het niet. Ik begrijp goed dat sommigen het contact met mensen missen, maar ik besef heel goed wat ik verlies:

TIJD.

Tijdens de coronaperiodes van thuiswerken had je tijd. Je moest niet in de file staan, je kon je werken zonder afgeleid te worden door praatgrage collega’s (hoogstens je kinderen, maar nou ja, daar heb je kelders en balkons voor. Grapje!) en je kon ’s avonds rustig in de zetel gaan zitten met de wetenschap dat je huishouden gedaan was. Maar nu ik terug drie keer per week naar kantoor ga, uren verlies in files waar mensen echt gek worden, proberen mijn concentratie te houden voor minstens een uur (Ik heb een heel lage concentratiespanne op drukke plaatsen) , terug naar huis (weeral file, want Wegen en Verkeer vond dat NET in deze periode hun wegenwerken moesten beginnen. Ze hebben twee jaar tijd gehad!) en dan pas mijn huishouden (pas op, dan heb ik nog geen boodschappen gedaan, want met naar kantoor te gaan moet je natuurlijk extra veel kopen. Broodjes zijn duur geworden), besef ik hoeveel tijd ik dagelijks verlies. En vooral, hoe weinig tijd ik nog voor andere dingen heb.

Bedrijven zijn al lang bezig met ‘work-life-balance’, zogezegd. Maar in praktijk is dit niet zo simpel. Ze willen vooral controle hebben over hun werknemers in plaats van vertrouwen te geven. Dat is vooral erg jammer voor degenen die wel degelijk hard werken van thuis en die niet profiteren van het systeem. Want of je op kantoor profiteert of thuis, het hangt helemaal van jezelf af.

Toch besef ik ook wel wat corona en bijhorende maatregelen voor indruk heeft nagelaten bij een aantal mensen in mijn omgeving. Sommigen werden echt gek dat ze bijna geen dagelijkse conversatie konden hebben met collega’s, anderen begonnen te twijfelen aan zichzelf en hun doel. Deze mensen zijn nu geweldig blij dat we terug naar kantoor mogen en zij nemen de files er graag bij.

Maar goed, terug naar kantoor. En hoewel er veel gelachen wordt bij ons en de sfeer ook goed is, ben ik ’s avonds echt stik op. Voor mij mag het toch wat minder 😀