Poppen zijn in het algemeen genomen kinderspeelgoed en zouden lief en leuk moeten zijn. Toch? Maar gisteren kwam ik een erg enge pop tegen.
Natuurlijk hield ik als kind van poppen, zo van die popjes die je andere kleertjes kon aandoen, in een wiegje leggen. Er waren er die langer haar kregen als je dat uit haar hoofd trok (creepy) tot ik het met een schaar afknipte.(Toen was het een kortharige.) Dan had je er die belletjes blies (tot ik ze verdronk en haar buikje opzette door al het water) en je had natuurlijk ook de barbies en bijgaande huisjes. In het algemeen had ik graag poppen, buiten die ene, echt heel enge pop die naar me staarde in het donker. Die moest weg, want ik hoorde ze ’s nachts fluisteren en in mijn fantasie zou ze me de keel oversnijden. Blijkbaar is die fantasie ook erfelijk, want de megagrote Monchichi in de zoon zijn kamer moest weg, want daar had hij helse schrik van.
Maar goed, gisteren ging ik een huis bezoeken en daar kwam ik echt de engste pop ooit tegen. In de zetel lag, op het eerste zicht, een echte baby, weliswaar morsdood, want ze had een blauwige kleur. Ik schrok me een ongeluk en keek nog eens beter. Bleek het om zo een levensechte pop te gaan, die daar gewoon, heel eng en stil, in de zetel lag. Niet dat ik het huis uiteindelijk zou kopen, maar mocht ik het wel hebben overwogen, moest dat ding zeker weg.
Ik heb ooit eens een programma gezien waarin mensen effectief levensechte poppen kopen om te verzorgen en op te voeden als een baby. Ze geven zelfs geld uit aan pampers, dekentjes, kledij. Ik vind het zelf heel bizar, maar ieder zijn meug zeker?
In het algemeen zijn poppen lief, maar zoals bij mensen, zijn er een paar met een draadje los. (En het zijn net die, die je vermoorden in je slaap.)
sanjurosworld.com 