Ik ben geen paraplu-mens. Eigenlijk ben ik veel te lomp daarvoor. Of ik vergeet hem, of ik struikel er over. Toch besef ik dat ik hem soms wel eens kan gebruiken. Vandaag was weer zo een dag dat ik hem toch maar beter had meegenomen.
Paraplu’s. Het zijn heel bizarre dingen. Ze kunnen niet tegen al te veel wind, ze worden heel vaak vergeten en toch zijn ze soms broodnodig. Ik gebruik ze niet vaak, maar ik had ooit eens een schattig rood-met-witte-bollen-paraplu. Vergeten in de trein. Daarna had ik een okergele grote paraplu. (Volgens mij was het diezelfde trein een paar maanden later). Daarna zei ik van: genoeg. Ik geef geen geld meer uit aan paraplu’s die ik benoem en vergeet. Maar sinds een paar jaren hebben we er toch nog wel. Zo hebben we er twee van Takkie (heerlijk om met zijn twee door de regen te denderen) en een doorzichtige grote (waar de zoon jaloers op is, zodat ik de kinderparaplu van Takkie mag vasthouden).
Vandaag was het weer zo een dag dat je eigenlijk een paraplu zou nodig hebben, zonder dat je het risico had weg te waaien. (Ja, het gebeurt. Er waaien echt mensen weg met een paraplu. Soms.)Nochtans was het dezemorgen een heerlijk weertje, zonnetje en een beetje wind, dus stapte ik gezind, overbeladen met drie tassen, zonder paraplu, naar het werk.
Tegen 16.30 vreesde ik een beetje voor mijn eigen huidskleur, gezien het al een paar keer zwaar geregend had. Maar, zoals men vroeger zei: “je bent niet van suiker gemaakt.”, dus stapte ik gezwind naar de schoolpoort van de zoon, onderweg, je raadt het al, mijn eerste bui meegenomen. Daarna, met de zoon, gepakt met boekentas en jas (nee, ik heb geen koud mama) en mijn eigen zakken, richting Spar voor wat boodschappen. Toen begon het natuurlijk te kletteren, dus, ook al zijn we niet van suiker gemaakt, toch is het soms even te veel.
Omdat we allebei VEEL te ongeduldig zijn om zo een regenbui uit te wachten, toch maar erdoor gelopen. Winkel binnen, boodschappen gedaan, naar de auto. Kletterregen, niet te doen.
Toen besliste de zoon om even een regendans te doen in het midden van een grote plas. Jas van zoon was ondertussen zeiknat en ik had krullen alsof ik net een nieuw permanentje had laten zetten. Nouja, de regendans duurde welgeteld 5 seconden en zijn schoenen EN kousen waren nat (en dat was MIJN fout!). Naar huis gereden en net als ik parkeer voor ons appartement viel het met BAKKEN uit de lucht. Goede moeder als ik ben, ga ik eerst, met de boodschappen, drie zakken, een zeiknatte jas en een sleutelring die vasthing rond mijn vinger. Nat en bibberend stonden we beiden in de gang.
En dit is nu mijn uitzicht, en dan denk ik: het was de moeite waard, want echt, we zijn niet van suiker. 😀
sanjurosworld.com 