Ochtendfrustraties.

Een nobel beroep, die vuilnismannen. Door weer en wind, regen en sneeuw, ze gaan er voor. Ze zorgen ervoor dat alle vuilniszakken weg zijn, onze straten terug proper.

In de zomer zeker geen sinecure, in de winter nog minder. Ze staan er altijd, maar soms ook wel op het verkeerde moment.

Die regenachtige morgen: een ochtend dat je je al een beetje overslaapt, de zoon wat trager is dan normaal (nóg trager dus) en iedereen op de baan gefrustreerd is omdat ze blijkbaar allemaal te laat zijn opgestaan (inclusief hun kinderen), rijd je door de stad naar de school. (Want, mevrouw de burgemeester, die mooi aangelegde nieuwe ring die 5 jaar heeft geduurd, zorgt toch voor een extra lange file), Dan zie je daar in de verte de lichten van de vuilniswagen voor je opdoemen. Onrust daalt neer, gehaast denk je aan alle mogelijke binnenwegen (creativiteit is in onze stad een hoge vereiste), om dan te beseffen dat de binnenwegen geblokkeerd zijn door die ene verhuis of toch nog extra werken aan die andere straat.

Goed, geen stress, diep ademhalen, die hoge berg haal je wel met stoppen en vertrekken en stoppen en vertrekken. (De rijlessen van je vader, 20 jaar geleden, dienen nu toch wel effectief). De vuilkar neemt netjes, net zoals de tientallen auto’s voor en achter jou, de enige route richting school. Voor corona-tijd was dit stress alom: parkeerplaats vinden, kind afzetten, terug vertrekken naar de file richting Brussel en uitgeput aankomen op het werk.

Ik geraak maar een klein beetje gestresseerd. Als de zoon is uitgestapt aan de ‘kiss and ride’ en ik na 2 minuten terug in een file achter de vuilniskar aanzit, richting de ring. Dus mevrouw de burgemeester, na 5 jaar misschien eens van strategie veranderen? 😂