De ochtendrush naar school is, ondanks alle coronamaatregelen, weer heel hevig. Het is een wederkerend fenomeen, gezien alle kinderen op ongeveer hetzelfde moment naar school gaan. Op een vrijdag vertrekt iedereen ook altijd iets later met de nodige stress tot gevolg.
Toch kan ik eerlijk zeggen dat ik me er niet al te druk meer in maak. Ik ben een van die chauffeurs die al sneller zal stoppen voor fietsers, een andere auto rustig laat ritsen en het niet erg vind om te wachten. (Tenzij ik dringend moet natuurlijk, dan zit er iets meer ‘druk’ achter. :’))
Dezemorgen was het weer zover: een vrijdag, verkeerslichten die na twee auto’s al op rood springen en een en al frustratie en agressief rijden om toch maar als eerste aan dat volgende rode licht te zijn. Geen erg, ik laat ze allemaal maar doen. En toen kwam Elsa voorbij in mijn muzieklijst en mijn dag was goed. Want eigenlijk heeft ze gelijk: Let it go, let it gooooo…(Nu zit ik natuurlijk een hele dag met liedje in mijn hoofd, net als jullie.)
Ik ben zo iemand die er van kan genieten om mee te zingen en dansen in de file. Eerlijk gezegd krijg ik er een enorme boost van. Een file naar Brussel is een makkie met de juiste muziek, de ochtendspits in de stad wordt een ontspannen rit. En dat was eigenlijk ook het enigste dat ik mistte in mijn periodes van thuiswerken. (ok ja, de sushi en edamame bonen ook wel.) Gelukshormonen, zoals men het noemt, die vrijkomen, die door je stromen en die je oppeppen. Heerlijk! Als ik dan naar verzuurde chauffeurs kijk, denk ik, doe eens een Elsa-ke en het gaat veel beter!
sanjurosworld.com 